Bir milimetrelik bir canlı gibi, vücudumun her zerresini dolaşan, en sonunda yüreğime yapışan azap.
Anliyorum çıkışın yok, kaçışın yok.
Yalnızlığa ağlarken, her gündüz ve gece, biliyorum ki beni yalnız bırakan sensin azap.
Artık biliyorum ki beni yalnız bırakan benim.
En hayırlısı tek başıma düşmek...yukarıya doğru...ne olur izin verilsin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder